OPMERKELIJK

Knokken voor een plekje in het peloton

Marathonschaatsster Angela Pisters uit Stein maakt dit seizoen haar debuut in het nationale vrouwenpeloton (nr.37). Ze rijdt haar rondjes tussen de zusjes Jenita en Gretha Smit en andere wintercoryfeeen. De Limburgse ijskoningin knokt en ziet af, maar presteert boven verwachting. "Mijn doel was om in een marathon te finishen, maar ik heb er nu al vier van de zes uitgereden."

Rode wangen verraden geleverde inspanning. Angela Pisters (21) komt net van het Geleense ijs. Een boterham en een kop thee, daar is ze na de anderhalf uur durende schaatssessie met haar trainingsmaatjes Rob Salden en broer Otto wel aan toe. Tussen de happen door vertelt de marathonschaatsster over haar belevenissen in het vrouwenpeloton, waarin ze dit seizoen als enige Limburgse van start is gegaan.

"Ik was uitgekeken op het langebaanschaatsen. Het ging niet meer zo goed en ik was er flauw van. Vond het niet meer uitdagend, zag altijd dezelfde mensen." Via haar broer Otto, die landelijke marathons rijdt in het B-circuit (nr.44), was ze al in aanraking gekomen met deze tak van de schaatssport. "Ik ging vaak bij hem kijken, raakte geïnteresseerd en begon zelf ook marathons te schaatsen bij de mannen in de gewestelijke competitie."

Tussen al die mannen kon ze goed meekomen en toen begon het te malen in haar hoofd. "Ik dacht 'als ik nu de stap niet zet, komt het er waarschijnlijk nooit meer van' en heb toen de knoop doorgehakt."

In Alkmaar, op een woensdag in de eerste week van oktober, maakte ze haar debuut in het peloton. "Was dat spannend. Normaal ben ik nooit zenuwachtig, maar toen had ik het echt niet meer. Je moest je presenteren aan het publiek omdat het de eerste wedstrijd van het seizoen was. Ik rijd als enige vrouw in het team van Rob's Sportshop en moest helemaal alleen een rondje schaatsen. En maar zwaaien naar de mensen. Heel erg raar."

Tijdens de wedstrijd gierden de zenuwen nog door haar lijf. "Plotseling reed ik tussen de meiden waar ik altijd tegen opgekeken had. De zusjes Smit bijvoorbeeld. Ik voelde me echt een nieuwkomer, had niet het idee dat ik nu een van hen was."

Door de steeds opborrelende zenuwen, het hoge tempo en de fysieke strijd die ze niet gewend was, moest Pisters in haar eerste wedstrijd opgeven. "Het was wennen. Ze kennen je niet en dus moet je echt vechten voor je plaats. Je komt er niet zomaar tussen. Het is echt knokken voor een plekje."

Tijdens de derde marathon van het seizoen in Utrecht was het raak. "Ik reed mijn eerste marathon uit. Een geweldig gevoel." SIndsdien hgaat het elke week beter met de Limburgse brunette. Eindhoven, Haarlem, Den Haag, ze reed ze allemaal uit. Een knappe prestatie. "Van tevoren had ik geen hoge doelen gesteld voor dit seizoen. Het leek me al heel wat om er eentje uit te rijden. Dat was mijn doel. Dus eigenlijk is mijn seizoen nu al geslaagd," lacht de Steinse. "Het gaat elke week beter. Ik word steeds brutaler en deel nu ook wel eens een duw uit."

Toch valt het haar op sommige momenten best zwaar. Naast de wekelijkse wedstrijd traint ze namelijk drie keer per week op de schaats, twee keer per week op de fiets en loopt ze nog eens vijf dagen per week stage op een ZMOK-school (zeer moeilijk opvoedbare kinderen) in Sittard. "Ik doe de Pabo in Maastricht en zit nu in mijn laatste jaar. Het is heel vermoeiend, maar ik weet dat als ik het nu volhoud, het me straks, als ik een baan heb, ook gaat lukken. Misschien kan ik dan parttime werken zodat ik me nog meer op hets schaatsen kan richten."

De studente is gevoelig voor sfeer en gezelligheid. Eindhoven en Amsterdam zijn daarom haar favoriete banen. "In Eindhoven rijd ik eigenlijk een thuiswedstrijd, daar ken ik zoveel mensen. Dan wordt je gedragen door het publiek. In Amsterdam hangt er echt een leuke sfeer. Het is net als hier in Geleen een onoverdekte baan. Maar wel erg gezellig. Altijd veel publiek en een blaasorkest. Dat maakt het allemaal net wat specialer."

Ooit hoopt ze een marathon in Limburg te kunnen schaatsen. "Als mensen vragen waar ik train en ik zeg 'in Geleen', dan kijken ze me altijd vreemd aan. 'Is daar ook een baan dan? Eentje van 400 meter?' krijg ik dan te horen. Het zou geweldig zijn als we hier een wedstrijd zouden hebben. Hoef ik eindelijk eens een keer niet zo ver te reizen."

Zover is het nog lang niet. Wel is het tijd voor de volgende rondjes afzien. Pa Pisters kan zijn borst weer natmaken. Dochter en zoon moeten vandaag aan de bak in Amsterdam. Weer een smak kilometers op de teller van zijn auto en niet te vergeten de nodige kilometers op de schaatstellers van zijn kinderen.

Limburgs Dagblad (Margriet van der Zee), 30-11-02 


www.MARATHONSCHAATSEN.nl