Als rijder in de B-groep vertrekt Henk Angenent morgen in Thialf al om 10 uur voor zijn wereldbekerrace op de 10 kilometer. De publiekstrekker zal dan, net als vorige maand tijdens de NK afstanden, de versleten schoenen dragen waarmee hij in 1997 de Elfstedentocht won. Zelfs een zwerver zou z'n neus ophalen voor het schoeisel dat Henk Angenent draagt. Maar de boer uit Woubrugge lacht al jaren om de adviezen van zijn collega's. Zij zouden het versleten paar, dat slechts bij elkaar wordt gehouden door veters, al lang op de vuilnisbelt hebben gegooid.

De glanzende ijzers waarop Henk Angenent schaatst, worden wel geregeld vervangen. Maar die nieuwe buizen worden dan toch weer op zijn afgetrapte zolen gemonteerd. Want kom niet aan de schoenen van Henk Angenent. Ondanks de gaten en de kale plekken zitten ze hem als gegoten, al 12 jaar. Maatje 43, groter zijn ze niet - curieus voor iemand met schoenmaat 45. In het onderste deel van de schoenen zit voor de show een veter. Daardoor ziet het er nog een beetje uit. Functioneel is het niet, want die veters zitten nogal los. Dat moet ook, anders zou Angenent er niet meer in komen. Nu krijgen z'n tenen alle ruimte. Alleen de veters in de bovenste gaatjes worden strak aangetrokken om er een redelijk passend geheel van te maken. Maar al met al: vergeleken met de uitrusting van de moderne schaatser, rijdt Angenent op een paar museumstukken.

,,Eigenlijk kan het niet meer'', vindt hij zelf ook. ,,Maar ik heb in februari 1992, toen ze eigenlijk al aan vervanging toe waren, eens op een ander paar gereden. Dat was in Oostenrijk, tijdens een wedstrijd op natuurijs. Jankend van de pijn ben ik toen afgestapt. En later heb ik nog een keer nieuwe laten maken, maar ook die zaten niet lekker. Toch roept iedereen dat ik andere moet aantrekken. Maar zolang ik schaats, doe ik het met dit paar. De kuip van deze schoen is m'n redding. Die is kogelhard, gemaakt van fiberglas of zoiets. Afgelopen zomer, tijdens het skeelerseizoen, toen hier in Heerenveen ijs lag, besefte ik weer dat ik niet zonder ze kan. Eenmaal op het ijs dacht ik echt goh, heerlijk.''

Bijna zes jaar geleden won Angenent op deze schoenen de Elfstedentocht en vorige maand de nationale afstandstitel op de 10 kilometer. En morgenochtend, bij het krieken van de tweede schaatsdag van de World Cup, draagt hij ze weer. Angenent moet, omdat hij debuteert in het internationale circuit, in de B-groep starten. Van die wedstrijd stelt hij zich veel voor. Hij hoopt zich te kwalificeren voor de WK afstanden, half maart in Berlijn. ,,Ik heb na dat NK in Utrecht nieuwe doelen gesteld. Mijn eerste was het werelduurrecord. Maar als ik me plaats voor het WK, stel ik die aanval op dat record nog even uit. Ik ben gek van marathonschaatsen, maar dit vind ik prachtig om eens mee te maken.''

Dat was hem aan te zien in Utrecht. Na het winnen van zijn eerste Nederlandse langebaantitel stroomden de tranen over zijn wangen. ,,Die emoties hebben blijkbaar veel indruk gemaakt. Ik heb veel reacties gehad. En ontzettend veel bloemen van mensen uit het dorp. Eén van de mooiste reacties was die van een veearts. Omdat het momenteel slecht gaat met de agrariërs vond hij dat ik op deze manier veel boeren hun trots had teruggegeven. Ze hadden weer eens iets gehad om van te genieten.''

Angenent blijft bovenal boer. Vanochtend, voor hij naar Heerenveen vertrekt, melkt hij eerst zijn koeien. Dat deed hij woensdag ook, waardoor hij te laat op de training in Thialf verscheen. Een file op de ring van Amsterdam hield hem tegen. Maar Angenent mag zijn eigen gang gaan van de TVM-leiding. Daarom laat hij vanavond ook de marathon van Den Haag lopen. ,,Dat doet pijn. Het is toch mijn thuisbaan. Het is de tweede keer in mijn loopbaan dat ik afzeg voor een marathon. De vorige keer was in 1996, de nieuwjaarsmarathon. De volgende dag vond ik namelijk belangrijker, toen werd de klassieker van Eernewoude op natuurijs gereden. En achteraf was die afzegging het waard. Ik won daar.''

Morgen kan Angenent niet winnen omdat hij in de B-groep start. Wel kan hij de snelste tijd neerzetten. ,,Ik rijd in kwartetten. Dat vind ik eigenlijk wel leuk. Op die manier wordt het net marathonschaatsen. Je hebt steeds iemand waar je naar toe kan rijden. Dat scheelt volgens mij tienden van een seconde per ronde.'' En dat alles op zijn oude schoenen. Angenent: ,,Ze moeten nog even mee ja. Het worden zo langzamerhand bijzondere schaatsen. Pas wanneer ik stop, mogen ze worden geveild of naar het schaatsmuseum in Hindeloopen worden gebracht. Maar als het aan mij ligt, duurt dat nog wel even. Ondanks het feit dat ik met mijn 35 jaar verreweg de oudste deelnemer ben.''